Nettie woonde met haar broer, haar zus en haar ouders in Venlo. Ze was net 14 geworden en had haar verjaardag nog kunnen vieren in april. Toen de oorlog uitbrak in mei werden ze geëvacueerd naar de Venlonazaal. Daar moesten ze overnachten.

Na een paar weken verhuisden ze naar het centrum. Nettie moest veel koken en poetsen in huis. Ze hadden het geluk dat ze genoeg eten hadden. Dat kwam doordat haar opa bij de politie werkten. Hij kreeg namelijk wel eens eten mee naar huis als hij een dienst had gedraaid. Toch stalen ze af en toe eten van het platteland, dat waren dan vaak wortels en koolraap.

Thuis hadden ze geen stroom en water. Daarom ging Nettie met haar broer Schraar en haar nichtje Mia water halen langs het ziekenhuis. Daar werd veel geschoten. Nettie zei: ‘Het maakt me niet uit of we Nederlands, Duits of Engels zijn we gaan daar naar binnen!’ Maar toen ze weer naar huis wilden gaan, mochten Nettie en Mia niet meer naar buiten van de Duitsers. De Duitsers hadden eenmaal de vrouwen nodig voor het huishouden. Nettie en Mia waren erg bang, daarom ging Schraar meteen naar hun opa toe en samen gingen ze naar het ziekenhuis. De opa van Schraar, Nettie en Mia dreigde woedend tegen de Duitsers dat ze de meisjes vrij moesten laten en als ze dat niet deden dan ging hij er een melding van maken bij de raad Commissaris. Uiteindelijk konden de Duitsers niks anders doen dan alle meisjes vrijlaten.

Mia was bang dat ze nog een keer gevangen genomen werd en dat ze dan echt moest werken voor de Duitsers. Maar dan zou Mia meteen worden doodgeschoten, ze hadden namelijk niks aan haar. Ze had iets aan haar been en de dokters konden niks voor haar betekenen. Daarom hebben ze meteen een joodse dokter gebeld toen ze weer thuis aankwamen. De joodse dokters wisten namelijk veel meer in die tijd dan de andere dokters in de buurt.

Hij had een recept voorgeschreven en gaf hun de taak om het wel zelf op te halen. Voor een jood was het namelijk te gevaarlijk. Ze hadden het gehaald en binnen 3 dagen was Mia’s been genezen. Mia zei vol blijdschap: ‘Het is echt een wondermiddel!’

Nettie en Schraar gingen samen naar hun tante. Ze zouden daar eten ophalen, maar ze hadden niet genoeg meer in huis. Dus zei hun tante: ‘Kom de volgende dag maar terug.’ De volgende dag ging Schraar samen met Mia het eten ophalen. Ze kwamen langs het Zwarte Water, maar daar werd geschoten. De Engelsen aan de linkerkant van het water tegen de Duitsers aan de rechterkant van het water. Mia en Schraar doken de berm in. Mia ging zich onder de berm liggen en alleen haar schoenen waren een beetje beschadigt. Schraar ging aan de zijkant van de berm liggen, maar op hem was 16 keer geschoten. Hij lag in de kelder van het ziekenhuis op het bovenste bed. Maar hij werd naar het onderste bed verplaatst, omdat er allemaal bloed naar beneden druppelde. Nettie en haar familie hebben met veel verdriet afscheid van hem genomen. 2 dagen later is hij overleden.