Wij vroegen of ze ook familie in andere delen van Nederland had en zo ja of ze die familie vaak zag. Ze vertelde dat ze ook familie in Linden en in Heerlen had, en dat ze ook tijdens de oorlog nog steeds om de 3 weken naar Linden toe ging. Zij en haar gezin gingen iets minder vaak naar Heerlen, omdat dat wat verder weg ligt.

In de oorlog is een vriend van haar broer meegenomen naar de Ganzenstraat, waar ze toen woonden. Hij heeft 10 tot 14 dagen bij hen gewoond. Daarna zei hij dat hij de Maas over ging zwemmen en mee ging helpen met schieten. Mevrouw Ververgaert haar vader gaf daar geen toestemming voor en zei dat hij dat aan zijn ouders moest vragen. Later is hij helaas doodgeschoten door Amerikanen in de Maas, omdat ze niet wisten of hij een Duitser was.

Mevrouw Ververgaert hoefde geen klusjes te doen, want ze zat overdag gewoon op school op die leeftijd. School en werk ging gewoon door. Mevrouw Ververgaert zat op de school genaamd ‘Muller’, deze school bestaat nu niet meer. De lestijden van de school bleven hetzelfde alleen mocht je geen Engels leren. Zelfs het woord girls dat in de naam van de Venlose hockeyclub, waar mevrouw Ververgaert lid van was, ‘De Venlo Girls’ werd verboden. (het leven ging gewoon door alleen er was steeds minder)

De Duitsers namen alle mannen mee, maar dat was heel normaal. Die werden gewoon van de straten gehaald, en ze moesten mee naar Duitsland. Bij de mensen in de kelder, onder de slager, is toen alleen de jongste broer van mevrouw Ververgaert weg gehaald.

Op een dag (in de oorlog)  ging haar broer naar de stad toe om brood te halen, maar de Duitsers hebben hem toen opgepakt ,en meegenomen naar Duitsland. Een meisje van de HBS, dat bij hem in de klas zat, heeft hem op straat ergens gezien en hij heeft tegen haar gezegd: ‘Vertel de mensen in de Ganzenstraat dat ik meegenomen ben en dat ik in Nazareth zit’. Mevrouw Ververgaert haar moeder is daar toen heen gegaan met een deken en andere spullen, maar hij was al in de trein naar Duitsland geplaatst. Na 3 of 4 maanden is Mevrouw Ververgaert haar broer teruggekomen. Haar broer sprak niet over wat er was gebeurd. Wel weten we dat zijn nagel eraf is getrokken en zijn duim daarna voor altijd rechtop is blijven staan. Hij is naderhand dement geworden en toen kwam er een enorme gif uit hem. Mevrouw Ververgaert denkt dat die gif van toen is. Helaas is hij een paar maanden geleden overleden.

Er kwamen ook Duitsers bij de eigenares van het huis waar ze sliepen, maar zij zei dat er niemand anders in het huis was. De Duitsers geloofden haar niet, ze wisten wel dat er een aantal mensen waren. Ook dachten ze dat er mannen zaten, en die mannen werden allemaal meegenomen. De eigenares heeft de hele familie wel gered. Achteraf vond mevrouw Ververgaert het ergste, dat ze de eigenares na de oorlog hebben opgepakt, naar Roermond hebben gebracht en hebben kaalgeschoren, omdat ze Duits was. De eigenares was inderdaad Duits, maar ze was een goede Duitser, want er bestonden ook goede Duitsers, nu ook nog steeds. Net zoals er slechte Nederlanders en goede Nederlanders bestaan. Toen werd iedereen naar Groningen en Friesland geëvacueerd. Toen zijn ze nog een keer door de eigenares gered, want die zei “Ik ga niet, en zij gaan ook niet”. De eigenares had het over mevrouw Ververgaert en haar familie. Ze hebben heel veel aan haar te danken, ondanks dat het een Duitse vrouw was. De vrouw had een man die Nederlands was, en een kind dat nog maar heel klein was, rond een jaar of vier, vijf. Zelf hadden ze, Mevrouw Ververgaert, haar familie en de mensen die er al woonden, helemaal niets. Met kerst zaten ze aan een tafel gemaakt van een plank van een bed. Mevrouw Ververgaert heeft veel te veel ellende gezien. Zij en haar familie hadden niks meer. Ze hadden een winkel, maar die was leeg, ze hadden een woonhuis, maar daar konden ze niet in.