Op 5 mei 1945 gaf het Duitse leger zich over en was heel Nederland bevrijd. “Tijdens de bevrijding was het feest hoor! Toen kwamen er soldaten langs, de Duitse soldaten werden opgejaagd en gevangen genomen. Sommigen hadden een arm in het verband of een arm eraf. Toen mijn moeder hout ging halen om de kachel aan te maken, kwam mam met een Duitse soldaat vol bloed op het hoofd onder haar arm. De soldaat was helemaal gewond. Toen heeft mijn moeder de Duitse soldaat verzorgd, op de bank gelegd en drinken en eten gegeven. De soldaat was dolblij. Toen stond er iemand op de stoep die op zoek was naar deze soldaat. Het was de vader van de Duitse soldaat, die vroeg waar zijn zoon was gebleven. Toen zei mam: “ja, hij ligt hier op de bank.” Die vader was heel erg blij. De Duitse vader gaf eten en heel veel dank aan mam.

Toen kwam er een hele lange rij vol met Duitse soldaten van Meterik af die naar huis werden gejaagd. Dat was zielig om te zien. Er waren ook veel Duitsers verongelukt en doodgeschoten door SS´ers, maar het feest na de bevrijding was heel leuk.

De Amerikaanse en Engelse soldaten kwamen en hadden chocola, wit brood, grote blikken met dikke worst erin en nog veel meer lekker eten. Toen ging ik met mijn broer op verzoek van onze moeder een ei bakken en sigaretten halen voor onze vader. We zijn weggelopen met een ongekookt ei in de hand. Er waren namelijk geallieerden soldaten die lekker eten weg gaven.

We gingen dus naar de soldaten en kwamen s´avonds terug met onze zakken vol chocola en sigaretten en we hadden het ei nog in de hand. De dag erna gingen de bevrijders naar andere plekken toe.

We hadden thuis spullen genoeg om de oorlog goed door te komen. We hadden een groentetuin, kippen, konijnen en een varken. We waren alleen bang dat onze vader werd opgepakt. Toen de Amerikanen en Engelsen kwamen was het echt feest. Ik mocht de grote vrachtwagen waar de geallieerden op zaten schoonmaken. Er kwam een Amerikaanse soldaat, die tilde mij op en zette me op de vrachtwagen. Hij heeft me daarna naar huis gebracht met die vrachtwagen.

De Nederlandse soldaten liepen gewoon mee met de Amerikanen en Engelsen en hielpen mee de Duitsers terug te dringen.

Ik kreeg bijna niks mee van wat er buiten Europa en met Italië gebeurde, want dat was te ver weg. Als er nieuws was, hoorden we dat van de buren. We konden ook geen Radio Oranje, de stem van strijdend Nederland luisteren, omdat radio´s in die tijd verboden waren. Over de atoombommen in Japan hoorden we ook niet meteen veel. Het duurde lang voordat we iets wisten van de Japanners, omdat wij heel afgelegen woonden.

Het was fijn om afgelegen te wonen, het nadeel van waar we woonden was dat we langs een spoor woonden. We konden ook niet echt naar een grote stad, want de infrastructuur naar de grote steden was kapot gebombardeerd. Dus dan moest je je best doen om naar een grote stad te komen en dat deden niet veel mensen. De brug tussen Blerick en Venlo werd ook gebombardeerd. Er werden noodbruggen gemaakt voor voetgangers.

Uiteindelijk reden er bijna geen treinen meer over het spoor en een tijdje later werd van het spoor een weg gemaakt.