Introductie

Wij zijn Katja Pepers en Lizzy Geelen. Wij hebben een interview gehouden met mevrouw Faessen. Ons interview gaat over de tweede wereldoorlog, want dat heeft mevrouw Faessen meegemaakt. Ze is nu 91 jaar oud, en woont nog op steeds zichzelf. Hieronder kunt u het verhaal lezen van de meegemaakte oorlog van mevrouw Faessen. Mevrouw Faessen zei “Nee, ik wil niet op de foto” en “Ik hoef niet op de eerste plaats te staan”. Ze zei ook dat ze een hele grote VVV Venlo fan is.

Veel plezier met lezen!

Over mezelf

Ik ben mevrouw Faessen. Vroeger zat ik op de Mariaschool op de Tegelseweg, dat was een meisjesschool. Vroeger had je bijna alleen maar scholen apart voor jongens en meisjes. De oorlog begon toen ik 12 jaar oud was en het eindigde toen ik 16 jaar oud was.

Thuis

Samen met mijn gezin, die bestond uit 1 vader, 1 moeder en 3 broers/ zussen, gingen we iedere zondag om 12:00 naar de kerk. Iedere dag gingen we voordat we naar school toe gingen naar de kerk. Op weg naar de kerk en school liepen de Duitsers met hun wapens rond. Ze deden niks, maar als je werd aangesproken mocht je niks doen, anders was je de dupe. Na de confrontatie met de Duitsers liepen we verder terug naar huis op de Kerkhofweg 118. Ik had een broer die in de oorlog bij het verzet zat om die te helpen. Als we ergens heen wilde gaan moesten we te voet of met de fiets. In ons eigen huis hadden we een hond genaamd ‘Fifi’, hij lag altijd op onze schoenen. Je mocht Fifi niet zomaar aaien, want hij was een agressieve hond, maar toch was Fifi wel heel erg lief. We hadden ook 2 paarden voor het werk in de landbouw, want we hadden een eigen tuindersbedrijf. Later in de oorlog moesten de paarden helaas weg bij ons. Bij ons thuis moesten we ons aan de avondklok houden. Dus we moesten op een bepaald tijdstip iets bepaalds doen. We hadden een radio waar we Radio Oranje op luisterden, dus we hoorden wat er allemaal gebeurden in de rest van het land.

School

Op school hadden we in ons klaslokaal een kolenkachel om het lekker warm te houden. We hadden 7 klassen en een speelplaats. De docenten waren altijd heel erg streng. We hadden duidelijke regels op school en moesten luisteren, anders kreeg je straf. Als ik vanuit school naar huis ging en andersom kon ik gelukkig veilig over straat zonder dat er iets gebeurde.

Voedselbonnen

In de oorlog kregen we op een gegeven moment voedselbonnen, die kon je inleveren als je bepaald eten ging halen. Zelf heb ik nooit eten moeten halen, maar ik weet wel dat je voor verschillend eten verschillende bonnen kreeg zoals: voor aardappelen, boter, taptemelk, brood, vlees en dan had je nog overige en algemeen. De voedselbonnen waren er, omdat er een beperkt aantal eten was. Als iedereen voedselbonnen kreeg, werd het eten eerlijk verdeeld.

De Duitsers

Het was 1940, ik zag de trein met Duitsers aankomen vanaf mijn huis. Vanaf mijn huis kon ik naar het spoor bij de ‘Vierpaardjes’ kijken, dus daar zag ik ze aankomen. Toen ze er eenmaal waren, hebben we er niet zo heel veel last van gehad, vooral in het begin viel het mee. Je zag ze wel rondlopen met geweren, je hoorde wel eens vliegtuigen over komen (daar zaten bommen in voor bombardementen). Op de plek in Venlo waar ik woonde heb ik veel geluk gehad, er waren niet veel bombardementen geweest en het was voor een oorlog best rustig. We zaten precies tussen de plekken in waar vaker bommen werden gegooid. Op de parade werden veel bommen gegooid en in Blerick. We hoorden en zagen wel veel vliegtuigen overkomen. Zelf heb ik gelukkig geen bombardement meegemaakt.

Joden

Joodse mensen, daar kende ik er niet veel van. Ik had wel een juf op school die Joods was. Ik had geen Joodse vrienden of familie. De Joodse mensen woonden vooral in de stad in de tweede wereldoorlog.

Onderduiken

Zelf heb ik pas later in de oorlog moeten onderduiken. In eind 1944 was de razzia. Ze kwamen bij ons langs. We hebben als leugen verteld dat mijn moeder Roodvonk had (een besmettelijke ziekte), dus gingen ze verder anders was er kans dat de mensen van de razzia ook besmet zouden raken. Uiteindelijk zijn we geëvacueerd naar een boerderij in Belfeld. We kenden de mensen waar we onderdoken niet. Er werd voor eten gezorgd, dus daar hoefden we niet zelf niet voor te zorgen.

Bevrijding

Toen de bevrijding was, waren we heel erg blij. We hebben de Amerikanen aan zien komen vanaf de Kaldenkerkerberg. Ik heb toen ook voor de eerste keer zwarte mensen gezien. Met de bevrijding hebben mijn familie, vrienden en ik heel veel gefeest. Zelf hebben mijn vriendinnen en ik op een zolder van iemand leren dansen. De Amerikanen deelden aan iedereen sigaretten en chocolade uit.

Onze ervaring

Wij vonden deze ervaring heel speciaal. Toen wij daar met het bosje witte rozen aankwamen, werden we super vriendelijk ontvangen. Mevrouw Faessen vond het super leuk dat we voor haar een bosje rozen hebben gehaald. Wij vonden dat wel zo netjes, omdat ze namelijk tijd voor ons vrijmaakte. Binnen aangekomen werd ons meteen gevraagd of we iets te drinken wilden en mochten we een koekje pakken. Tijdens het interview waren wij heel erg geboeid. De verhalen die zij vertelde over wat ze heeft meegemaakt is heel fascinerend en schokkend tegelijk, maar natuurlijk ook heel erg interessant. We hebben ook verhalen gehoord over de oudere zus van mevrouw Faessen (de moeder van degene die dit mogelijk heeft kunnen maken). Zij hebben ons een paar dingen uit de oorlog laten zien, zoals echte voedselbonnen, een paspoort van de zus van mevrouw Faessen en mevrouw Faessen haar VVV sjaal. In het interview werd er heel veel verteld, we hebben daar twee uur gezeten en hadden ongeveer anderhalf uur aan materiaal. We zijn tijdens het interview veel te weten gekomen over de tweede wereldoorlog. Verder vonden wij het echt heel erg leuk en grappig dat ze een grote VVV  fan is. Ze zei tegen ons dat ze vroeger naar veel wedstrijden van VVV- Venlo is geweest. Wij hebben dan ook de sjaal van VVV mogen fotograferen. Al met al kwam mevrouw Faessen heel vriendelijk en zorgzaam over.  Verder wil ik mevrouw Faessen en dhr. Driessen bedanken voor de mogelijkheid om dit interview te kunnen houden. Dank u wel voor dit leuke avontuur.

Lees meer interviews