De bevrijding is door Mia en Bertha niet als plezierig ervaren:’Er werd tegen de bevrijders opgekeken door iedereen, we waren allemaal blij dat de bevrijders er waren, maar het was zeker geen fijne tijd. Alles moest opgebouwd worden, alles was kapot’. De bevrijders kwamen natuurlijk ook met bijvoorbeeld chocola en zeep, en dit was een enorme luxe voor de mensen die niets hadden in de oorlog. Vrouwen die ‘heulden’ met de Duitsers werden kaalgeschoren en publiekelijk vernederd.

Na de bevrijding waren er ook enorme tekorten (denk aan voedsel, kleding en andere goederen). Hier gingen mensen die in het bezit waren van graag gewilde spullen misbruik van maken. Ze vroegen enorm hoge prijzen voor deze spullen, en mensen die het écht nodig hadden betaalden het toch wel.’Bij ons was er ‘Grote Jan’, hij verkocht verschillende spullen voor verschrikkelijk hoge prijzen’ zegt Mia. Hierdoor waren vele gezinnen erg arm:’Mensen gingen zelf kaas maken’, vertelt Bertha ons.

Mia en Bertha zijn na  de oorlog langzaam hun leven gaan opbouwen, en zo zijn ze in 1952 allebei getrouwd. Mia is samen met haar man bij haar schoonbroer ingetrokken en ook Bertha heeft door een enorme woningnood een noodwoning moeten zoeken. Bertha is uiteindelijk in Broekhuizenvorst gaan wonen en Mia is nadat ze haar eerste kind in het huis van haar schoonbroer heeft gekregen verhuist naar een eigen woning in Lottum. Ze heeft hierna nog zes kinderen gekregen, Bertha heeft geen kinderen gekregen.

Als er mensen ziek werden, was er geen dokter dicht in de buurt. Mensen moesten naar de veerman, en die bracht ons dan naar de overkant. ’Soms moest je hem ‘s nachts wakker maken om maar naar de dokter te kunnen’ is een van de dingen die Bertha en Mia ons hierover vertellen.

Na ons interview begon Bertha nog een verhaal te vertellen, het ging over een jongen waarmee ze voor de oorlog altijd danste. Ze vertelde: ’Hij was weggevoerd naar Duitsland en we hebben hem de hele oorlog niet meer gezien. Aan het einde van de oorlog waren we met een paar man op de straat en kwam er een Duitse soldaat aan. Ik vertelde de mannen in de groep via mijn achtertuin het bos in te gaan, zodat de soldaat ze niet zou vinden, ik rende zelf ook naar binnen. Daarna ging de bel, ik schrok en deed voorzichtig open, en toen begon de soldaat te praten:’Herken je me niet meer?’, het was de jongen met wie Bertha vroeger danste. Hij was ontsnapt en had door middel van het soldatenuniform zijn weg teruggevonden naar zijn dorp.

‘Dat dit nooit meer gebeurd’ en ‘Het was een verschrikkelijke tijd’ waren uitspraken die telkens weer aan bod kwamen. We vonden het interessant om het interview te doen en hebben een beter inzicht gekregen van de oorlog door de ogen van Mia en Bertha.

Wij bedanken Bertha en Mia voor hun tijd en hun indrukwekkende verhalen.