Zijn moeder heeft de stengun later vanaf het veer in de Maas gegooid, zoals ze met veel spullen deden die gevaar brachten. Ouders waren namelijk altijd heel erg bang dat iets met kinderen gebeurde.

Frans geeft wel aan dat hij tijdens de hele oorlog het beeld heeft gehad dat geen enkele van de Kesselnaren ook maar iets te vertellen of in te brengen had. De Duitsers bepaalden wat er gebeurde en zij hadden volledige controle.

De echtgenote van Frans,  Mie die in 1944 9 jaar oud was, vertelt ook nog een verhaal. Zij was aan het einde van de oorlog met haar broer aan het spelen aan de Maaszijde op berg aan de Beeselse kant (waar ze toen woonde)  De geallieerden zaten toen al aan de Kesselse zijde ( dus na 19 november 1944) en schoten granaten af. Mie raakte licht gewond door een scherf in haar rug en haar broer werd zwaar gewond door een open beenwond. Ze zijn toen via loopgraven naar beneden moeten kruipen en  werden door de Duitsers eerst naar een noodlazaret in Swalmen gebracht, waar Duitse dokters hun oplapten en ze spuiten kregen. Daarna wilden ze met paard en wagen terug naar Beesel,  maar ze werden door Duitsers tegengehouden en naar Brüggen gebracht.  Dat vonden ze erg akelig. Maar ze troffen daar wel weer haar familie die in die tussentijd geëvacueerd was.  

Omdat ze nu niet meer op Veers konden wonen,  werden ze in Helden bij de familie Goutier (schildersbedrijf)opgevangen. Daar hebben ze hele tijd gezeten en ook vrienden gemaakt.

Ook werden op diverse plaatsen onderduikers uit de Randstad ondergebracht. Dit waren meestal Joden. Frans geeft aan dat de Joden aan het begin van de oorlog in principe niet echt een goede naam hadden. Zij stonden bekend als rijke en gierige mensen,  die zelfs, als ze bij boeren in dorp eten kwamen halen,  iedere keer weer wisten af te dingen. Terwijl de “gewone” burger gewoon de volle prijs betaalde aan de boeren.

Frans woonde dus dicht bij het veer. Hier gebeurde aan het einde van de oorlog ook een gruwelijk tafereel. 6 Duitse soldaten hadden met 7 burgers uit Belfeld aan de Kesselse kant spullen moeten ophalen met paard en wagen. Ze wilden nog snel met het veer mee over en hadden door de haast niet in de gaten dat de klep van veer niet genoeg gesloten was. Hierdoor stroomde het veer snel vol water en raakten paard, soldaten en de Belfeldse burgers te water. Er werd afgrijselijk geschreeuwd en gebeden door deze mensen, maar ze verdronken allemaal in de stroom van de Maas.

Echte feesten waren er niet. Vastenavond werd niet gevierd; er was in het dorp nog geen carnavalsvereniging, wel in Venlo. Wel werd de communie gevierd, ook met mooie kleren voor de communicant die verkregen werden door eten te ruilen voor kleding. Ook bruiloften werden gevierd. Dit gebeurde in beperkte kring. Daardoor kwamen mensen die niet uitgenodigd waren op “aartje”, Dit was bedelen voor vlaai, door jongeren, of geld of bier. Als ze niets kregen, dan werd er vaak wat vernield (door bijvoorbeeld door het keldergat stenen te gooien zodat vlaai-eten werd beschadigd). Er werd thuis feest gehouden nadat eerst voor de kerk getrouwd was. Er was ook een traditie met “platz” (brood met geld erin), werd voor gevochten door aanwezigen en kapot gescheurd voor ieder stukje.