In het interview vertelt ze dat ze oorlog heel bewust heeft meegemaakt en dat ze er veel van meegekregen heeft. De periode van de oorlog duurde maar 5 jaar lang, maar tot aan haar pensioen heeft ze die periode langer gevonden dan welke periode in haar leven ook. De samenleving in die 5 jarige periode was natuurlijk heel anders dan na de oorlog. Ze heeft  verschillende en maar vooral ook nare ervaringen opgedaan. Natuurlijk was dit voor haar ook een erg spannende periode, ook al zei ze in het interview: ´Ik ben nooit echt heel bang geweest in de oorlog, mijn vader en ik waren best wel durfal.`

Zo begon ze de oorlog als 9-jarige in Blerick op de 1e Lambertusstraat. Ze was toen thuis met haar vader, moeder, oudste broer en jongste broer Cor. Allemaal wisten ze dat de Duitsers kwamen, maar niet wanneer. De brug bewaakt door de Nederlandse Defensie.  Toen op 10 mei de oorlog begon en de Duitsers binnenvielen, was Jo met Cor zonder ouders alleen thuis. Opeens hoorden ze een hele grote knal en schrokken zich kapot. De Duitsers hadden de brug laten springen met dynamiet.

De 1e Lambertusstraat was dus de straat van Jo, zij heeft daar het meeste meegemaakt in de oorlog. De straat is ook heel erg veranderd na de oorlog ten opzichte van voor de oorlog. Zo hebben er in Jo´s straat 2 huizen gestaan die er nu niet meer zijn. Daaruit is nu de Sint Servatiusstraat uit gekomen.

In Nederland, Limburg, Blerick en in de 1e Lambertusstraat moest s´avonds het licht uit tijdens de 2e wereldoorlog. Dit moest heel Nederland doen van de Duitsers om te voorkomen dat de Engelse vliegtuigen geen oriëntatiepunten hadden. Zo ook in Jo´s huis moest het licht uitgemaakt worden. Maar de familie Janssen deed iets anders om het huis donker te maken i.p.v het licht uit te doen. Zij gebruikten horren en hadden daar zwart papier op ingespannen. Overdag zetten ze de horren onder het raam neer. En als het s´avonds donker werd en je wilde het licht aan doen, dan moest je die ramen verduisteren. Dus deed de familie Janssen die horren voor het raam en konden ze thuis gewoon het licht aan doen.

Bij Jo thuis zijn er ook wel eens soldaten geweest. Maar die soldaten zijn allemaal verschillend. ´Je hebt soldaten en soldaten, je hebt hele felle en hele gewone soldaten. Die gewone soldaten kwamen natuurlijk razzia´s houden, die belden aan en vroegen Waar is je vader? en dan moest je antwoord geven.´ vertelt Jo.

De oorlog heeft er dus voor gezorgd dat er een nieuwe zijstraat kwam van de 1e Lambertusstraat.

Natuurlijk is Jo ook bevrijd. Maar daarvoor is ze met haar familie een evacuatie adres gaan zoeken buiten Blerick. Ze hebben lopen zoeken naar een huisvesting tussen Hout-Blerick en de Boekend. Uiteindelijk zijn ze naar een klein boerderijtje gegaan en hebben ze gevraagd of ze daar mochten komen wonen. Uiteindelijk hebben de mensen die daar woonden ´ja` gezegd. Daar zijn Jo en haar familie ook bevrijd.

Toen de Engelse soldaten Blerick hadden bevrijd was dat heel speciaal voor Jo. ´ De dag dat ik bevrijd werd, was mijn verjaardag! Mijn vader en mijn moeder hadden voor mij geen cadeautje, want je kon niks meer kopen, omdat er niks te koop was. Wat ze wel als klein cadeautje kreeg was van de boerin. Zij had een notenboom en Jo kreeg toen 3 noten van haar. Ik was de Koningin der Rijk!`

Uiteindelijk kwamen er een paar dagen voor de bevrijding van Blerick  Engelse soldaten achter de boerderij binnen. Jo en haar familie keken door de ramen naar buiten van voor de boerderij en zij zagen daar een patrouille Duitse soldaten lopen. Toen heeft de familie de Engelse soldaten gewaarschuwd dat er Duitse soldaten liepen. Die Engelse soldaten waren daarna nergens meer te bekennen. Die waren zo snel weggegaan en zich snel uit de voeten gemaakt om te zorgen dat de Duitsers niets door hadden. Dat was belangrijk om te weten waar de linie was.