Het was vroeg in de ochtend, toen de Duitser onze straat in kwamen.
Draus! Draus !’ schreeuwde ze. Ik wist toen voor een paar minuten even niet wat ik moest doen. Ik zei tegen mijn moeder :  ‘ draus? draus? waar moeten we dan heen?´
De Duitse soldaten zeiden niks anders dan ‘draus ! draus !’

We mochten alle 5, een plastic tasje meenemen met wat ondergoed.
Daar liepen we dan door de sneeuw, want het was diep in de winter over de Kaldenkerkerweg.
We kwamen aan bij een plekje waar mannen en vrouwen gescheiden werden, het deed me zoveel pijn dat mijn arme vader alleen moest gaan.
We moesten in een beestenwagen vol met hooi, het was verschrikkelijk.

8 tot 10 uur moesten we stil zitten. Geen eten. Geen drinken.
Na al die tijd hoorden we onze Nederlandse taal.
‘ We zijn nog in Nederland, daar was ik zo blij mee’
We kwamen de beestenwagen uit en liepen een zaal binnen.
In die zaal werden we ontluisd en ontsmet, daar stonden we dan met zoveel mensen, naakt.

Ik zat tijdens de bevrijding in Venlo nog bij de slager. We hoorden via via dat Venlo bevrijd was en waren meer dan blij, eindelijk geen schoten meer. We konden naar huis. Helaas moesten we nog een maand wachten totdat we echt naar huis mochten, alsnog waren we op dat moment gelukkiger dan wat dan ook. Toen we na als die maanden thuis aankwamen was er eindelijk rust in onze straat. Geen bommen meer, geen schoten, geen soldaten. Tegenover ons was er wel een bom gevallen, doordat de wind verkeerd stond,  per ongeluk dus. Ons huis stond er nog hetzelfde als voordat we weggingen. We zijn weer terug gaan wonen en de oorlog was eindelijk voorbij, er was meer vreugde en mensen waren niet meer bang.

Na de oorlog was er 1 vraag die ik niet uit mijn hoofd kon krijgen: ‘ Wat is er gebeurd met mijn buren’ Toen we van de Duitsers uit ons huis moesten, zijn alle buren vertrokken. Of ja dat dacht iedereen, de familie een paar huizen verderop is gebleven. Ze hebben zich verstopt toen de Duitsers schreeuwden:  ‘ Draus ! Draus !’ ‘Hoe kwamen ze dan aan eten? Er was geen eten’ Ik denk dat ze eten hebben gesmokkeld of dat iemand het heeft gebracht. Het blijft voor mij een vraag, maar helaas zijn veel van mijn buren van vroeger al overleden. Gelukkig is er in de oorlog niemand van mijn familie of vrienden vermoord of overleden. Ik zie nu niemand meer uit de oorlog, het is niet zo dat ik er niet over wil praten, maar ik doe het niet vaak. Op 5 mei ben ik altijd stil en herdenk ik deze verschrikkelijke gebeurtenissen.

Dit was mijn verhaal uit de tweede oorlog.